جایگاه اخلاق پزشکی در هند

یک ماه پیش پای راجنر دران بدون اطلاع دادن به وی در یک عمل جراحی از بدنش جدا شد. خانواده و پزشک جراح این بیمار که حاضر به انجام این عمل حیاتی و از دست دادن پایش نبود، به وی به دروغ اطمینان خاطر دادند که این عمل برای رساندن خون به پای وی ضروری بوده و پای وی قطع نخواهد شد.

راجنر دران پس از اینکه از قطع نشدن پای خود اطمینان حاصل کرد، حاضر شد به زیر تیغ جراحی برود ولی پس از بیرون آمدن از اتاق عمل با پای بریده خود رو به رو شد. او تا چند هفته پس از عمل باورهای متفاوتی در مورد پای قطع شده خود داشت. این مرد بیچاره در ابتدا فکر می کرد که پس از درمان زخم هایش و خوب شدن جای عمل، پای او مجدد به بدنش پیوند خواهد خورد.کمی بعد دکتر به وی گفت که یک پای مصنوعی درست مانند پای خودش را به ساق پای او پیوند خواهد زد. اما بالاخره جراح هفته گذشته واقعیت را به وی گفت.

راجنر دران بیان داشت پزشک جراحش مدعی شده که به خاطر سلامت خود او پایش را قطع کرده است و چون او به این عمل رضایت نمی داده مجبور به دروغ گفتن به او شده است. پس از صورت گرفتن این گفت وگو بین این مریض و جراحش راجنر دران در هنگام خداحافظی دست پزشک معالجش را فشرد و از او برای نجات جانش تشکر کرد. او با خوشحالی مطب وی را ترک گفت. اما رفتار او با افراد خانواده اش کاملاً متفاوت بود. او به شدت از دست همسر و پسرانش عصبانی بود و از اینکه آنها به او دروغ گفته بودند بی نهایت عصبی و خشمگین بود. او پس از بازگشت به خانه زندگی را برای آنها تیره و تار کرد.

آیا اقدام اعضای خانواده و پزشک راجنر دران درست بود؟ اگر آنها به او دروغ نمی گفتند، وی اکنون زیر خاک خوابیده بود. اما آیا ما حق داریم برای زنده نگه داشتن یک فرد بدن او را به هر صورتی که می خواهیم تغییر داده و به قطع اعضای بدنش بپردازیم؟ هنوز هیچ پاسخ قطعی به این سوال وجود ندارد.

رفتار پزشکان با بیماران خود در هند بسیار تلخ و دردناک است. چندی پیش یک مرد میانسال که دارای ضایعات استخوانی در سر خود بود به بیمارستان مراجعه کرد. این ضایعات به حدی بود که چهره وی را به یک مرد تک شاخ تبدیل کرده بود.

دکتر از این مرد خواست تا موهای خود را از ته بتراشد و در صورتی که دوست داشته باشد آن را به کاهنان معابد بودایی هدیه کند. پزشک این مرد پس از تراشیده شدن سر او شروع به برداشتن این ضایعه استخوانی بدون بی حس کردن محل انجام جراحی موضعی کرد و در پاسخ به پزشکی که لزوم استفاده از داروی بی حسی را متذکر شده بود پاسخ داد تا زمانی که مریض ابراز درد شدید نکند نیازی به بی حس کردن او وجود ندارد، این در حالی بود که یکی از پرستاران مجبور به نگه داشتن پای مریض شده بود تا او از درد از روی تخت فرار نکند و جراحی را نصفه کاره نگذارد.

وضعیت بیماران اورژانسی در هند از این بهتر نیست. چندی پیش کودکی که انگشتش در هنگام تلمبه زدن برای آب دادن به باغچه خانه شان از وسط به دو نیم شده بود، آنقدر در بخش اورژانس بیمارستان معطل ماند تا اینکه شانس پیوند مجدد انگشتش از بین رفت و پزشکان تنها باقیمانده انگشت او را برای جلوگیری از خونریزی بخیه زدند.

در هند پزشکان نسبت به سلامت بیماران خود بی نهایت بی تفاوت هستند و هیچ تلاشی برای بهتر کردن اوضاع نمی کنند. بر خلاف این کشور جهان سوم در کشورهای اروپایی پزشکان روز به روز خود را به پیشرفت های صورت گرفته در زمینه های پزشکی مجهز می کنند و خیلی از آنها سال های زیاد را برای گرفتن فوق تخصص در زمینه مسائل بسیار ریز به مطالعه می پردازند.

بی توجهی پزشکان باعث از بین رفتن جان بیماران زیادی در هند می شود به خصوص در شهرستان های کوچک یک پزشک عمومی حتی دست به انجام عمل جراحی هم می زند.

منبع:  روزنامه اعتماد، شماره ۱۴۷۲ به تاريخ ۳۰/۵/۸۶، صفحه ۹