اخبار

بی عدالتی در توزیع مراکز درمانی تامین اجتماعی

52

سلامت آنلاین- آن دسته از بیمه شدگان تامین اجتماعی که در شهرهای کوچک زندگی می کنند، همواره از خود می پرسند چرا در حالی که همپای بیمه شدگان پایتخت و دیگر کلانشهرها، بیمه پرداخت می کنند، از امکانات بهداشتی و درمانی مشابه برخوردار نیستند؟

 در حالی که بیمه شدگان سازمان تامین اجتماعی، باید حدود یک سوم از حق بیمه پرداختی شان، بابت دریافت خدمات بهداشتی و درمانی صرف شود، اما همه آنها از امکاناتی مشابه خدمات ارائه شده در بیمارستانی مانند میلاد در تهران برخوردار نیستند.  نمی توان انتظار داشت که در شهری با جمعیت چند ده هزار نفر، بیمارستان فوق تخصصی و بزرگی شبیه میلاد وجود داشته باشد، اما کف توقع این است که بیمه شده در شهری دورافتاده، حداقل از خدمات درمانی در حد یک درمانگاه تامین اجتماعی بهره مند شود، زیرا بیمه شده پیشاپیش حق درمانش را پرداخت کرده و از منظرحقوقی، علمی و اخلاقی، سازمان تامین اجتماعی موظف است که خدمات درمانی شایسته ای به این بیمار ارائه بدهد.

این توقعات در زمره حقوق ابتدایی بیمه شده هاست که در بسیاری از مناطق کم جمعیت و محروم کشور فراموش شده است. بسیاری از کارگران و اقشار کم درآمد جامعه در شهرهای کوچک و حتی در حاشیه شهرهای بزرگ، از خدمات درمانی تامین اجتماعی در مراکز ملکی این سازمان بی نصیبند و درواقع، هر ماه برای دریافت خدمات درمانی پول می دهند که هرگز آن خدمات به آنها تعلق نگرفته است.

شهر نیم میلیونی، مرکز ملکی ندارد

سازمان تامین اجتماعی، هم اکنون ۳۶۰ مرکز درمانی ملکی شامل ۷۳ بیمارستان و هفت دی کلینیک و ۲۸۰ درمانگاه دارد. کارشناسان حوزه رفاه و تامین اجتماعی انتقاد جدی دارند که چرا قریب به اتفاق روستاییان ، حاشیه نشینان شهرها در مناطق محروم کشور از خدمات درمان تامین اجتماعی بی نصیبند؛ در شرایطی که بسیاری از آنها هم پابه پای شهرنشینان، حق بیمه می دهند.

مشکل فقط به روستاییان و عشایر هم برنمی گردد. حتی ساکنان برخی شهرهای کشور نیز از خدمات درمانی تامین اجتماعی محروم مانده اند. مثلا به گفته علی اکبر ناصری، نماینده مردم بابل در مجلس، این شهرستان با جمعیتی بالغ بر ۵۰۰ هزار نفر، بیمارستان تامین اجتماعی ندارد.

پیشتر هم دکتر محمد جواد نظری مهر، نماینده مردم کردکوی، بندر گز، بندر ترکمن و گمیشان در مجلس نیز گلایه کرده بود: کسانی که در یک روستای محروم هستند همان حق بیمه ای را می‌دهند که در تهران می‌دهند، به همین دلیل باید عدالت درمانی بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

 اما این تبعیض فقط شامل شهرها و روستاهایی دور نیست. شهرهایی که در مجاورت پایتخت هستند نیز از کمبود  بیمارستان ملکی تامین اجتماعی رنج  می برند و بیمه شدگان که اکثرا کارگر هستند با وجود پرداخت حق بیمه مشابه دیگر کارگران، از امکانات درمانی مناسب برخوردار نیستند.

دبیر خانه کارگر اسلامشهر در این باره می گوید: این شهرستان با بیش از ۷۰ هزار کارگر فعال و ۲۵ هزار كارگر بازنشسته، فاقد امکانات مناسب درمانی تامین اجتماعی است.

حسن‌پور طالبیان با انتقاد از کاهش خدمات تنها بیمارستان تامین اجتماعی شهرستان اسلامشهر، می افزاید: با وجود آنكه بیمارستان امام رضا تنها بیمارستان تامین اجتماعی در این شهرستان است، اما به دلیل فقدان تجهیزات و امکانات درمانی درخور جمعیت عظیم كارگری این شهرستان، از ارائه خدمات مناسب ناتوان است.

این فعال کارگری با بیان اینکه بیمه شدگان و مستمری بگیران شهرستان اسلامشهراز نحوه خدمات و مدیریت درمان تامین اجتماعی شکایت دارند، اظهار می کند: بیمه شدگان شاغل و بازنشسته تامین اجتماعی با مراجعه به خانه کارگر و سایر تشکلات کارگری از کاهش خدمات درمانی بیمارستان تامین اجتماعی اسلامشهر گله‌مند بوده و خواستار پی گیری مسئولان در این زمینه شده‌اند.

چند روز قبل هم وزیر بهداشت با انتقاد از نبود توازن خدمات بیمه ای در کشور، تصریح کرد: در تمام مناطق حاشیه تهران اقشار کارگر ساکن هستند، اما یک بیمارستان تامین اجتماعی در آن منطقه وجود ندارد.

در نمونه ای دیگر استاندار فارس نیز از وضعیت درمان تامین اجتماعی در این استان ناراضی است و گلایه می کند: استان فارس دارای دو میلیون بیمه شده تامین اجتماعی است، ولی فقط یک بیمارستان چهل ساله تامین اجتماعی در مرکز استان وجود دارد. البته بماند که خیلی اوقات، مراکز ملکی تامین اجتماعی نیز با حداقل استانداردهای درمانی فاصله دارد و فاقد کیفیت لازم است. مثلا چندی قبل، فرماندار سرخس به صراحت اعتراضش را نسبت به بخش درمان تامین اجتماعی اعلام کرده و گفته است: آیا جایگاه ۴۰ هزار بیمه شده این شهر در همین حد است که یک درمانگاه تامین اجتماعی داشته باشند که حتی متخصص هم ندارد؟

از این دست نمونه ها در کشور فراوان وجود دارد که با  وجود پرداخت حق بیمه یکسان بیمه شدگان در شهرهای محروم و کمتر توسعه یافته بیمه شدگان از نبود مراکز درمانی رنج  می برند و برای درمان خود ناچار به سفر به کلانشهر ها هستند و خسارت های مادی و  معنوی زیادی می بینند.

آشپز که دو تا شد 

در سیاست های کلی سلامت، ابلاغ شده از سوی مقام معظم رهبری به صراحت اعلام شده که وزارت بهداشت باید تولیت نظام سلامت را بر عهده داشته باشد. دلیل این تصمیم راهبردی نیز ساده است. این وزارت بهداشت است که کمبودها و نارسایی های نظام سلامت را به درستی تشخیص می دهد و به همین خاطر، می تواند بهترین راهکار را برای رفع این نارسایی ها پیدا کند.

اما وقتی نظام سلامت، چند متولی داشته باشد و هر کدام هم ساز جداگانه ای بنوازند، آن وقت نتیجه اش همین می شود که در یک شهر نیم میلیون نفری، یک بیمارستان ملکی تامین اجتماعی هم وجود نداشته باشد.

در همه کشورهای توسعه یافته نیز تولیت نظام سلامت در اختیار یک مجموعه است. در صورتی که همه منابع درمان در اختیار متولی واحد باشد، آنگاه متولی می تواند با اختیار و اعتبارات، نقاط محروم نظام سلامت را شناسایی کند و با تصمیمی منطقی تر، نواقص نظام بهداشت و درمان را مرتفع کند.

سوال بزرگ دیگری که در ذهن ایجاد  می شود، این  است که طی ۳۰ سال اخیر، همه سهم درمان حق بیمه ها به جای بخش درمان در کجا هزینه شده که در خیلی از مناطق کم جمعیت کشور، حق بیمه های مردم یک شهر، صرف تقویت زیرساخت های نظام سلامت در همان شهر نشده است. این پرسشی است که سازمان تامین اجتماعی که سهم زیادی از حق بیمه  درمان را می گیرد، باید  به  منظور تنویر افکار عمومی صادقانه به آن پاسخ دهد. هرچند کارشناسان می گویند تجمیع بیمه ها و وجود یک متولی واحد می تواند بساط این بی برنامگی ها و بی عدالتی ها را برچیند و فرآیند «عدالت در سلامت» را در سطح گسترده تری تحقق بخشد.

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا